Rebecca Solnit, schrijfster over lopen, wandelen, heeft zelfs een geschiedenis van het wandelen geschreven in haar boek: ‘Wanderlust: A History of Walking’. ‘Walking, ideally, is a state in which the mind, the body, and the world are aligned, as though they were three characters finally in conversation together, three notes suddenly making a chord. Walking allows us to be in our bodies and in the world without being made busy by them. It leaves us free to think without being wholy lost in our thoughts.’
Zin in het bos
Zin in het Bos is in 2023 gestart als een nieuw initiatief voor zinzoekers op de Veluwe. We richten ons op mensen en organisaties die bezig zijn met zin- en betekenisgeving voor zichzelf en de context waarin zij leven en werken.
De prachtige bosrijke omgeving van Ermelo biedt alle ruimte om grote vragen te onderzoeken en bevindingen te delen.
(klik op de afbeelding voor info)
Walk of Wisdom
De Walk of Wisdom is een moderne pelgrimsroute van 136 kilometer rondom Nijmegen. De route is bekroond, maar wordt als erg rustig ervaren, weg van het massa tourisme. Pelgrims bepalen zelf hoe ze hun tocht invullen. De route is geïnspireerd door het idee dat we allemaal onderdeel zijn van dezelfde wereld. Het grote plan is dan ook één Walk of Wisdom in elk land van de wereld – om die met elkaar te verbinden
(klik op de afbeelding voor info)
Feed the source
De begeleide pelgrimages langs de rivier de Rijn, als de verbinding met de levensstroom, vormen de basis van wat Feed the Source biedt. Al pelgrimerend langs het Water neem je afstand tot je dagelijkse bestaan, kan je je verbinden met je eigen Bron en kun je tot nieuwe inzichten, keuzes en handelen komen.
(klik op de afbeelding voor info)
In het boek ‘De pelgrimstocht naar Santiago’ verhaalt Paulo Coelho de tocht van een schrijver op zoek naar waarheid. De tocht begint bij het Franse Saint-Jean-Pied-de-Port en op zijn reis krijgt hij een gids mee, ene Petrus. Petrus geeft hem onderweg opdrachten en meditatieoefeningen die hij moet uitvoeren.
Eén opdracht staat mij nog helder voor de geest. Als de schrijver bovenop de zoveelste helling, moe, hongerig, pijnlijke voeten, daar beneden de lichten van een herberg ziet, krijgt hij van zijn gids de opdracht heel langzaam naar beneden, naar die herberg te gaan. In plaats van snel de geneugten van warmte en een maaltijd te voelen en te proeven, moet hij langzaam zijn weg vervolgen. Is het zelfkastijding? Nee, het is je plan langzaam leren ontvouwen. Het is niet gehaast leren leven. Het is jezelf leren waarnemen op weg naar je bestemming. Het is leren van het moment op de weg die je gaat.
Die passage in het boek is me dus altijd bijgebleven omdat ook ik geneigd ben sneller te gaan dan het plan mij kan bijhouden. Persoonlijk heb ik dus eerst moeten leren luisteren naar wat er nu precies aan mij gevraagd wordt, voordat ik weer het zoveelste plan uit de kast trek. Langzaam wandelen, ook vanaf een plek die pijnlijk is, maakte dat ik mij meer bewust werd van mijn eigen vraag en het antwoord dat er kwam. Ja, al met al was dit ook een pijnlijk proces, want net als iedereen wilde ik mijn plannen zo snel mogelijk uitvoeren.