No man is an island entire to itself - John Donne

Erg liefdevol zag hun beminnen er niet uit. Het leek eerder op vechten. Geen middel werd geschuwd. En ook in de taal was er geen fijnzinnigheid. Hij noemde haar een slet, zij liet zich met regelmaat het woord ‘klootzak’ ontvallen. Dat er sprake van een oorlog was, was overduidelijk. Hier werden geen krijgsgevangen genomen. Dit moet Freud bedacht hebben toen hij Eros en Thanatos de belangrijkste driften had genoemd. Dit was liefde tot de dood er op volgde. Meedogenloze liefde noemden zij het. Ooit was het teder begonnen. Toen ze alles nog moesten leren.

Ze waren achtergebleven nadat de televisie crew vertrokken was. Ze beloofde na te reizen. Maar van die belofte was niets terecht gekomen. Eerst was het een vrije keuze geweest. Ze plakten er telkens een paar dagen aan vast. Zoals dat echtpaar in een kronkel van Carmiggelt, dat nadat de auto was ingeladen,  de reis naar Frankrijk uitstelde voor een afzakkertje in hun stamkroeg. Dat had zich zó vaak herhaald dat zij ten lange leste besloten van de vakantie af te zien omdat het inmiddels de moeite niet meer waard was, voor ‘die enkele dagen’.

Het eiland was overduidelijk een eiland. En als hij Robinson was, dan was zij Vrijdag. Wanneer is een eiland een eiland? Bij kleine eilanden was het overduidelijk. Aan alle kanten water. Was Groot-Brittannië wel een eiland? Het houdt een keer op. Australië? Was Afrika een eiland geworden op het moment dat het Suez kanaal was aangelegd?.. Als je er eenmaal over nadacht was de definitie van een eiland helemaal niet zo helder. Dat Japan een eiland was dat ging er bij iedereen wel in. Maar Noord-en Zuid Amerika? Dat kon je zien als de obese variant van Japan.

Intussen had de wilde hartstocht van het begin plaatsgemaakt voor een praktisch bestaan. Je wordt of je het wilt of niet uiteindelijk familie, nou ja een soort van. Als ze eerlijk waren dachten ze bij het minnespel aan anderen. Zij moesten, nu hun lichamen bekend terrein geworden waren, het hebben van de dubieuze herinnering uit een verleden vol wisselende contacten. 

Het eiland bracht genoeg voort om van te leven. In ieder geval genoeg om hun honger te stillen. De variatie was matig en ze leden aan vitamine tekort. Hun tanden zaten los en hun vermoeidheid was groot, ook als zij een dag niets gedaan hadden. Het bootje dat in de haven hun uitgestelde vertrek moest verbeelden was gezonken na een storm. Dit betekende dat hun vertrek afhankelijk was geworden van toevallig aangewaaide passanten. En die waaiden zeer onregelmatig aan. Er gingen weken voorbij zonder een levende ziel. Eerst was dat pijnlijk, later werd dat een feit waaraan nu eenmaal niet te tornen viel. Het is wat het is.

Na tien jaar ging de vrouw dood. Na een heftige koorts. Ze had het opgegeven. Een half jaar later ging hij.

Ik zou nooit van die twee gehoord hebben, als iemand mij dit verhaal niet had verteld.

Harry Starren