“In 2001 ben ik voor een reportage in Vietnam, tijdens deze reis krijg ik een droom. Ik bezoek het ‘museum der mensheid’ en krijg een rondleiding van oud-VN-baas Kofi Annan. Tijdens deze rondleiding kom ik tot de schokkende ontdekking; dit museum is in vervallen staat.

Als documentair fotograaf met passie voor mensen ben ik verontwaardigd. Dit museum zou in optimale staat moeten zijn. Elke ruimte schoon en helder verlicht, waarbij elk werk in volle schoonheid is te bewonderen en tot haar recht komt. Museumwaardig.

Sinds 2004 fotografeer ik wereldwijd mensen op dezelfde manier: recht van voren, neutrale uitdrukking, zo puur mogelijk en vooral waardig. Lang weet ik niet wanneer dit project met duizenden portretten voltooid zal zijn. - Rubin Timman, founder Museum of Humanity

“I am not afraid to dream. You first have to start with a dream. Build your castles in the air and give them a foundation. Without a dream, you are not going to get anywhere.” Kofi Annan 

Dit is ‘mijn’ museum!

Eind 2015 verhuis ik mijn studio naar het Hembrugterrein in Zaandam, een voormalig defensieterrein waar jarenlang bommen en granaten zijn gemaakt. Vanaf het moment dat ik op het terrein rondloop, heeft Gebouw 8 een enorme aantrekkingskracht op mij. Het is het voormalige hoofdkantoor van het terrein.

Om het gebouw heen staat een hoog hek met een bordje ‘Verboden toegang vanwege instortingsgevaar’. Lang weerhoudt mij dit ervan het gebouw in te gaan. Op 29 maart 2017 besluit ik het toch binnen te inspecteren, nadat ik verneem dat er gerenoveerd gaat worden.

Als ik het gebouw de eerste keer binnenkom, krijg ik kippenvel: dit is het ‘Museum der Mensheid’ uit mijn droom! Alles lijkt tot leven te komen. De overeenkomsten zijn treffend: de duisternis, het verval, overal gebroken glas, puin en stof. Wat ontbreekt zijn de meesterwerken.

Terwijl ik in ‘mijn’ museum rondloop, ontstaat het verlangen de droom te verwezenlijken. Ik haal de portretten uit project-Humanity tevoorschijn en geef ze in het geheim hier een podium. Op de vervallen muren verschijnen portretten; mensen, veelal gebroken, maar wel waardig en vol schoonheid. Portretten van mensen uit onder andere Syrië, Calais, Madagaskar, Ecuador en Zaandam. 

Zo ontstaat mijn eerste impressie van het ‘Museum der Mensheid’.